Τράπεζες Vs Δικαιοσύνη 1-0!!!

Άρθρο 

ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΑΦΑΛΩΝΙΑΤΗ 

Δικηγόρου Πατρών 

Την εβδομάδα που προηγήθηκε, ετέθη προς διαβούλευση, έως τις 15/9, το νέο νομοσχέδιο της Κυβέρνησης, το οποίο, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει αλλαγές του ν. 3869/2010 (υπερχρεωμένα νοικοκυριά) για την δήθεν επιτάχυνση της εκδίκασης των εκκρεμών υποθέσεων, που έχουν προσδιοριστεί να συζητηθούν μετά την 15-06-2021. Στην πραγματικότητα, το νομοσχέδιο δεν επιδιώκει τίποτα παραπάνω πέρα από την πλήρη ικανοποίηση των αξιώσεων των πιστωτικών ιδρυμάτων σε βάρος των δικαιωμάτων του πολίτη, της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης, της δικονομίας και του Συντάγματος, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια δικαίου, που αποτελεί βασική υποχρέωση της πολιτείας απέναντι στην κοινωνία. Το σχέδιο αυτό αποτελεί ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΟΜΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, έχοντας  προκαλέσει την αντίδραση και την οργή σύσσωμου του δικηγορικού σώματος.

Ενδεικτικά

·         οι διατάξεις του είναι αντίθετες με την αρχή της αναλογικότητας και την αρχή της ισότητας των διαδίκων καθώς προβλέπεται ότι για τις εκκρεμείς αιτήσεις που τυχόν δεν ακολουθηθεί η ορισθείσα διαδικασία θα λογίζονται ως μη ασκηθείσες και θα ανακαλούνται οι ήδη χορηγηθείσες προσωρινές διαταγές.  Η ως άνω πρόβλεψη είνα κατάφωρα αντισυνταγματική και συνιστά απροκάλυπτη παρέμβαση του νομοθέτη στην δικαστική λειτουργία. Είναι ανεπίτρεπτο να να θεωρούνται, με νομοθετική παρέμβαση,  ως ουδέποτε ασκηθείσες, ατήσεις για τις οποίες έχει ήδη επέλθει εκκρεμοδικία, σύμφωνα με τς βασικές διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δκονομίας και να καταργείται με νόμο (!!!!) η ισχύς δικαστικής κρίσης (προσωρινή διαταγή).

·         Το σχέδιο καταργεί την αρχή της προφορικότητας (άρθρο 115 παρ. 2 ΚΠΟΛΔ) βασική αρχή της δικονομίας στην πολιτική δίκη και την εξέταση μαρτύρων στο ακροατήριο, ουσιώση διαδικασία στην συγκεκριμένη περίπτωση, αν λάβουμε υπ’όψη μας την ιδιαιτερότητα και την φύση των συγκεκριμένων υποθέσεων, αφού ο πολίτης στερείται μίας «ζωντανής» διαδικασίας στο ακροατήριο και ενώπιον του φυσικού του δικαστή, μέσα από την οποία και διαμέσω της διαδραστικότητας, ο δικαστής θα οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα, ενώ δίδεται η δυνατότητα στους παράγοντες της δίκης να καλύψουν μία ευρεία γκάμα παραμέτρων που αφορούν στην συγκεκρμένη υπόθεση κάθε φορά, θέτοντάς τις υπόψη του δικαστηρίου, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκατασταθεί από μία έγγραφη μαρτυρική κατάθεση, αφαιρώντας έτσι από τον πολίτη το βασικό δικονομικό του δικαίωμα να εξηγήσει με επάρκεια και σαφήνεια στον φυσικό του δικαστή τους λόγους περέλευσής του σε αδυναμία πληρωμής, αφού οι λόγοι αυτοί διαφέρουν κατά περίπτωση και πρέπει να εξετάζονται με προσοχή και κοινωνική ευαισθησία.

·         Καταργείται η ισχύς και εφαρμογή συγκεκριμένων διατάξεων της εκουσίας δικαιοδοσίας,  (άρθρα 745, 749 και 751 ΚΠΟΛΔ), οι οποίες ρυθμίζουν με συγκεκριμένο τρόπο την εκδίκαση των εν λόγω υποθέσεων, «ακυρώνοντας» με τον τρόπο αυτό την δικονομική διαδικασία και παραβιάζοντας την διάταξη του άρθρου 221 ΚΠΟΛΔ, σύμφωνα με το οποίο μία εκ των συνεπειών ασκήσεως αγωγής είναι το αμετάβλητο της δικαιοδοσίας, ενώ παράλληλα οδηγούν σε απονομή δικαιοσύνης δύο ταχυτήτων κατά παράβαση της αρχής της ισονομίας αφού οι διατάξεις αυτές θα τυγχάνουν εφαρμογής σε εκκρεμείς υποθέσεις του ν. 3869/2010 που θα εκδικαστούν πριν την 15/6/2021, αλλα και για τις λοιπές περιπτώσεις υποθέσεων που εισάγονται στα δικαστήρια με την ίδια δικαιοδοσία.

·         Το σχέδιο περιλαμβάνει ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία «οι ρυθμίσεις του παρόντος κατισχύουν κάθε αντίθετης διάταξης του Κώδικα Πολιτκής Δικονομίας». Στις διατάξεις αυτές περιλαμβάνονται και τα άρθρα 106-116 ΚΠΟΛΔ, δηλαδή οι ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ που δέπουν μία πολιτική δίκη!!! ανεξαρτήτως διαδικασίας, γεγονός το οποίο επισύρει ΣΟΒΑΡΑ ΖΗΤΗΜΑ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

·         Το σχέδιο προβλέπει την σύντμηση της προθεσμίας για την άσκηση έφεσης στην συγκεκριμένη κατηγορία υποθέσεων από δύο (2) έτη σε τρείς (3) μήνες !!!. Πρόκειται για πρόβλεψη με την οποία διαφοροποιούνται δυσμενώς, και κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και της ισονομίας, οι συγκεκριμένες υποθέσεις από τις λοιπές υποθέσεις εκουσίας δικαιοδοσίας, ενώ είναι βέβαιον ότι περιορίζεται υπερβολικά και καταχρηστικά το δικαίωμα του πολίτη να απευθυνθεί στον ανώτερο δικαστή και θα οδηγήσει μετά βεβαιότητος στην απώλεια του δεύτερου βαθμού δικαστικής προστασίας.

·         Τέλος, σύμφωνα με την περιγραφόμενη στο σχέδιο διαδικασία, ο οφειλέτης υποχρεούται να προσκομίσει φορολογικά έγγραφα που ανατρέχουν σε χρονικό σημείο τριών (3) ετών πριν τον χρόνο λήψεως του πρώτου δανείου που έλαβε. Πέραν της πρακτικής αδυναμίας του πολίτη να προσκομίσει τα έγγραφα αυτά, τα οποία μπορεί να φτάνουν  και 25 έτη πίσω, αφού από το taxisnet  μπορούν να εξαχθούν έγγραφα από το οικονομικό έτος 2003 και μετά, οι δε αρμόδιες Δ.Ο.Υ. ούτε κατά διάνοια ανταποκρίνονται στα έγγραφα αιτήματα των πολιτών για χορήγηση εγγράφων παλαιότερων ετών, στην πραγματικότητα επιβάλλεται συγκαλυμμένα υποχρέωση στον οφειλέτη να αποδείξει ότι η περιέλευσή του σε αδυναμία πληρωμής δεν οφείλεται σε δόλο. Με την πρόβλεψη αυτή δηλαδή, ο νομοθέτης αποπειράται να «επισημοποιήσει» με νομοθετικό μανδύα την ιδεοληψία ότι ο οφειλέτης είναι de facto δόλιος και να κατευθύνει την δικαστική κρίση, παραβλέποντας το γεγονός ότι η συνδρομή δολιότητος στο πρόσωπο του οφειλέτη είναι αντικείμενο απόδειξης, εξετάζεται κατόπιν υποβολής σχετικής ενστάσεως από τον πιστωτή-αντίδικο, ο οποίος φέρει και το σχετικό βάρος απόδειξης, επικαλούμενος συγκεκριμένες ενέργειες από μέρους του οφειλέτη ΚΑΤΑ ΡΗΤΗ ΕΠΙΤΑΓΗ ΤΟΥ Ν. 3869/2010, αλλά και της πάγιας νομολογίας.

Πέραν των ανωτέρω επισημάνσεων, οι οποίες είναι καθαρά ενδεικτικές, αφού το νομοσχέδιο περιέχει γραμμή προς γραμμή αντισυνταγματικότητες και δικονομικές παραβάσεις, καλό είναι να σταθούμε και στην κοινωνική διάσταση του θέματος.

Το σχέδιο είναι στο σύνολό του ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ.

Επβαρύνει τον πολίτη με μία δαιδαλώδη διαδικασία και έξοδα, τον υποχρεώνει να προσκομίσει έγγραφα τα οποία οι τράπεζες έχουν στην κατοχή τους, προδικάζει ζητήματα τα οποία είναι αντικείμενο απόδειξης για την οποία βαρύνεται ο αντίδικος, τιμωρεί τον πολίτη για ζητήματα για τα οποία ουδεμία ευθύνη έχει, αφού την δικάσιμο την ορίζουν τα δικαστήρια και όχι ο οφειλέτης.

Μετατρέπει τον δικηγόρο σε «κρατικό υπάλληλο» και «γραφιά», αφού τον απομακρύνει από τον φυσικό του χώρο, τα ακροατήρια, και του επιβάλλει να πράξει το καθήκον του, που είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη, μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, στερώντας του τα όπλα, που του παρέχει το Σύνταγμα, ο νόμος και η δικονομία για να επιτελέσει τον βασικό του ρόλο. Ο δικηγόρος είναι ο συνδετικός κρίκος του πολίτη με την δικαιοσύνη και του εξασφαλίζει την  ορθή, αμερόληπτη, αντικειμενική και με σεβασμό των δικαιωμάτων του απονομή της και όχι με μία ηλεκτρονική πλατφόρμα της οποίας η λειτουργικότητα, χρηστικότητα και αποτελεσματικότητα σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει ψηφιοποίηση, ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΑΙ ΣΦΟΔΡΑ (ύστερα μάλιστα και από τα όσα σκανδαλωδώς έλαβαν χώρα την 31/7/2020 με την ηλεκτρονική πλατφόρμα για την προστασία της κύριας κατοικίας). Ο δικηγόρος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ... ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ και χρέος του είναι να χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ΟΛΑ ΤΑ ΟΠΛΑ που του παρέχει ο νόμος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του εντολέα του ενώπιον του φυσικού δικαστή.

Τέλος, ας μην γελιόμαστε. Για όποιον έχει τις στοιχειώδεις νομικές γνώσεις και επαφή με την νομική και δικαστηριακή πραγματικότητα (κάτι που προφανώς δεν διαθέτουν οι εμπνευστές του νομοσχεδίου) η στόχευση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΓΙΑ ΠΑΡΟΧΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ Ν. 3869/2010, ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΟΤΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ.

 ΑΝ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΗΤΑΝ Η ΕΠΙΣΠΕΥΣΗ ΤΟΤΕ Η ΛΥΣΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΗ. Οίκοθεν επαναπροσδιορισμός όλων των εκκρεμών υποθέσεων αυτεπαγγέλτως από τα Ειρηνοδικεία της χώρας (όπως άλλωστε συνέβη το 2015, αλλά και πρόσφατα για τις ματαιωθείσες λόγω covid 19 υποθέσεις) και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΙΖΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑ 2 ΕΤΗ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΥΔΕΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΦΕΡΕΙ Ο ΠΟΛΊΤΗΣ.

Το δικηγορικό σώμα, ως ενεργό και πλέον παραγωγικό κομμάτι της ιδιωτικής οικονομίας για την οποία τα τελευταία 10 έτη έχει βάλει πλάτη, αντιλαμβάνεται πλήρως την ανάγκη για ένα υγιές τραπεζικό σύστημα που αποτελεί ραχοκοκαλιά της οικονομίας.

Επιτέλους,όμως, αυτό δεν μπορεί μονίμως να συμβαίνει σε βάρος του πολίτη, των συνταγματικών του δικαιωμάτων, της αξιοπρεπούς διαβίωσής του και να οδηγεί σε μία συνεχή ανασφάλεια δικαίου και σε πλήρη απαξίωση της Δικαιοσύνης κα του ρόλου που αυτή θεσμικά οφείλει να επιτελεί σε μία Δημοκρατία και σε ένα κράτος δικαίου.

Σε μία Δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της, το Σύνταγμα και επιθυμεί ένα κράτος δικαίου, ο διάλογος για τέτοια ζητήματα γίνεται με τους νομικούς ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ!!!!

*ευχαριστώ θερμά όλους τους συναδέλφους που με τα σχόλά τους και την ανταλλαγή απόψεων τις ημέρες που προηγήθηκαν, μέσα από τις διαδικτυακές επιστημονικές ομάδες και fora, συνετέλεσαν αποφασιστικά στην συγγραφή του άρθρου αυτού.

Φωτογραφία από mohamed Hassan από το Pixabay