Μερικές σκέψεις από τον “Έλληνα Δικηγόρο” για την πολιτική ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το πρόβλημα του προσφυγικού.

Μερικές σκέψεις από τον “Έλληνα Δικηγόρο” για την πολιτική ασύλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το πρόβλημα του προσφυγικού.

Η πολιτική ασύλου, που προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας τον περασμένο μήνα έχει ως αποτέλεσμα την επαναπροώθηση από την Ελλάδα προς την Τουρκία, εκατοντάδων αιτούντων για άσυλο. Εδώ διακρίνω κάποιες θεμελιώδεις ατέλειες:

Κατ 'αρχάς, η πολιτική αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι πραγματικά ευρωπαϊκή. Απετέλεσε αντικείμενο διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και επιβλήθηκε στην ΕΕ από την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.

Δεύτερον, είναι σοβαρά και ιδιαιτέρως ανησυχητικά υποχρηματοδοτούμενη.

Τρίτον, δεν είναι εθελοντική. Γιατί? Διότι επιβάλλει ποσοστώσεις και πολλά κράτη μέλη αντιτίθενται απαιτώντας οι πρόσφυγες να εγκατασταθούν σε χώρες όπου δεν θέλουν να ζήσουν, ενώ παράλληλα αναγκάζουν τους άλλους που έχουν φτάσει στην Ευρώπη  να σταλούν πίσω. 

Τέλος, μετατρέπει την Ελλάδα σε μια de facto αποθήκη ψυχών, χωρίς επαρκείς εγκαταστάσεις για τον αριθμό των αιτούντων άσυλο που ήδη ευρίσκονται στην χώρα μας αλλά και γι'αυτούς που πρόκειται να έρθουν. 

Ναι, θα έρθουν χιλιάδες δεκάδες, ας είμαστε ρεαλιστές.

❝ Χωρίς ρεαλισμό και αντικειμενικότητα δεν θα καταφέρουμε να οργανωθούμε και εμείς τοπικά απέναντι σε αυτή την ανθρωπιστική κρίση.

Όλες αυτές οι αδυναμίες μπορούν να διορθωθούν. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνώρισε εμμέσως
ορισμένες από αυτές όταν ανακοίνωσε ένα νέο σχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συστήματος ασύλου στην Ευρώπη. Αλλά οι προτάσεις της Επιτροπής εξακολουθούν να βασίζονται σε υποχρεωτικές ποσοστώσεις που δεν εξυπηρετούν ούτε πρόσφυγες αλλά ούτε και τα κράτη μέλη. Αυτό ποτέ δεν θα λειτουργήσει.

Ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Frans Timmermans προσκαλεί σε ανοιχτή συζήτηση, γιατί; Διότι κάποιοι στην Ε.Ε. έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος.

Μια ανθρωπιστική καταστροφή είναι στα σκαριά στην Ελλάδα. Οι αιτούντες άσυλο είναι απελπισμένοι. Δικαιολογημένα σε αυτούς τους  πρόσφυγες πρέπει να προσφερθεί μια λογική πιθανότητα να φθάσουν στον προορισμό τους στην Ευρώπη. Είναι σαφές ότι η Ε.Ε. πρέπει να υποβληθεί σε μια παραδειγματική στροφή. Οι ηγέτες της Ε.Ε. θα πρέπει να αγκαλιάσουν την ιδέα, ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης θα απαιτήσει «κύμα» χρηματοδότησης, παρά χάσιμο χρόνου, ενώ τα ανεπαρκή κεφάλαια χρόνο με το χρόνο θα διογκώνουν το πρόβλημα .

Μόνο αν δαπανηθεί μεγάλο ποσό από την αρχή, θα επιτρέψει στην Ε.Ε. να ανταποκριθεί αποτελεσματικότερα σε μερικές από τις πιο επικίνδυνες συνέπειες του προσφυγικής κρίσης , συμπεριλαμβανομένου του αντι-μεταναστευτικού συναισθήματος που διέπει κάποια από τα  κράτη μέλη της. Αποτέλεσμα αυτού του συναισθήματος είναι η τροφοδότηση  και  υποστήριξη αυταρχικών-ακροδεξιών πολιτικών κομμάτων , αλλά  και απελπισία μεταξύ εκείνων που αναζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη, οι οποίοι τώρα βρίσκονται περιθωριοποιημένοι στις χώρες υποδοχής της Μέσης Ανατολής ή έχουν κολλήσει σε διαμετακόμιση στην Ελλάδα.

Τα περισσότερα από τα δομικά στοιχεία για ένα αποτελεσματικό σύστημα παροχής ασύλου είναι διαθέσιμα,  το μόνο που χρειάζεται είναι να συναρμολογηθούν σε μια ολοκληρωμένη και συνεκτική πολιτική. Κριτικά, οι πρόσφυγες και οι χώρες που τους υποδέχονται στη Μέση Ανατολή πρέπει να λαμβάνουν επαρκή οικονομική στήριξη για να κάνουν τις ζωές τους υπαρκτές, βιώσιμες, αλλά και επιτρέποντάς τους να εργάζονται και να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Αυτό θα βοηθήσει ώστε να  να κρατηθεί η  εισροή των προσφύγων σε ένα επίπεδο που η Ευρώπη μπορεί να απορροφήσει. Μπορεί να επιτευχθεί με τη δημιουργία ενός σταθερού και αξιόπιστου στόχου για τον αριθμό των αφίξεων προσφύγων: μεταξύ 300.000 και 500.000 ετησίως. Αυτός ο αριθμός είναι αρκετά μεγάλος για να δώσει στους πρόσφυγες τη διαβεβαίωση ότι πολλοί από αυτούς μπορεί να αναζητήσουν τελικά καταφύγιο στην Ευρώπη, αλλά και αρκετά μικρή για να φιλοξενηθούν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ακόμη και στο σημερινό δυσμενές πολιτικό κλίμα.

Υπάρχουν καθιερωμένες τεχνικές για την εθελοντική εξισορρόπηση της προσφοράς και της ζήτησης σε άλλους τομείς.

Σε αυτή την περίπτωση, οι άνθρωποι που είναι αποφασισμένοι να πάνε σε ένα συγκεκριμένο προορισμό θα πρέπει να περιμένουν περισσότερο από εκείνους που αποδέχονται τον προορισμό που τους έχει παραχωρηθεί. Οι αιτούντες άσυλο θα μπορούσαν στη συνέχεια αν χρειαστεί να περιμένουν τη σειρά τους, όπου σήμερα βρίσκεται. Αυτή η λύση θα είναι πολύ φθηνότερη και λιγότερο επώδυνη από ό, τι το σημερινό χάος, στο οποίο οι μετανάστες είναι τα κύρια θύματα. Εκείνοι που πηδούν τη γραμμή θα χάσουν τη θέση τους και θα πρέπει να αρχίσουν ξανά. Αυτό θα πρέπει να είναι επαρκές το κίνητρο ώστε να τηρούν τους κανόνες.

Θα χρειαστούν τουλάχιστον 30 δις € ετησίως από την Ε.Ε. ώστε να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο ολοκληρωμένο σχέδιο. Αυτό περιλαμβάνει την παροχή στην Τουρκίας και άλλων "πρώτης γραμμής" χώρες με επαρκή χρηματοδότηση για τη διατήρηση πολύ μεγάλων πληθυσμών προσφύγων, δημιουργώντας μια κοινή υπηρεσία ασύλου στην Ε.Ε. και των δυνάμεων ασφαλείας για τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε., για την αντιμετώπιση του ανθρωπιστικού χάος στην Ελλάδα, καθώς και τη θέσπιση κοινών προτύπων σε ολόκληρη την Ένωση για την υποδοχή και την ένταξη των προσφύγων.

Τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ μπορεί να ακούγεται  ένα τεράστιο ποσό, αλλά δεν είναι όταν προβάλλεται σε σωστή προοπτική. Κατ 'αρχάς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μη παροχή των αναγκαίων κονδυλίων θα κόστιζε στην Ε.Ε. ακόμη περισσότερο. Υπάρχει μια πραγματική απειλή ότι η προσφυγική κρίση θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση του συστήματος Σένγκεν της Ευρώπης και  των ανοιχτών εσωτερικών συνόρων μεταξύ των είκοσι έξι ευρωπαϊκών κρατών.

Έχουμε παρατηρήσει και βιώσει εμείς οι Έλληνες από τις αρχές του 2016 , πολλές συμπεριφορές αντιευρωπαϊκές, από διάφορες χώρες στα συμβούλια κορυφής μεταξύ Ευρωπαίων ηγετών , με σαφή και αντιανθρωπιστικό λόγο απέναντι στον Έλληνα πρωθυπουργό και ευθεία απειλή, είτε αποβολής μας από την Σέγκεν, είτε κατάρρευσης της Σέγκεν.

Το Ίδρυμα Bertelsmann έχει υπολογίσει ότι η εγκατάλειψη της Σένγκεν θα κόστιζε στην Ε.Ε. μεταξύ 470 δισεκατομμύρια ευρώ, και μέχρι και 1,4 τρισεκατομμύριο €, κατά την επόμενη δεκαετία και 140 δις € σε δείκτη απώλειας του ΑΕΠ κάθε χρόνο, η Επιτροπής της Γαλλίας για τον Πολιτικό Σχεδιασμό έχει υπολογίσει τις απώλειες στα 100 δις € ετησίως.

Το ετήσιο ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανέρχεται σε 15.000 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ αυτό της Γερμανίας είναι μεγαλύτερο των 3.000 δισεκατομμυρίων.

"Εάν επανέλθουν τα σύνορα, η ήδη αδύναμη ανάπτυξη στην Ευρώπη θα υποστεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση", σχολιάζει ο Ααρτ Ντε Γκέους, πρόεδρος του Ιδρύματος Bertelsmann. "Και στο τέλος, οι πολίτες πληρώνουν τον λογαριασμό".

Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ευρώπη έχει τη χρηματοπιστωτική και οικονομική ικανότητα να αυξήσει τα 30 δις € ετησίως. Το ποσό αυτό είναι μικρότερο από το ένα τέταρτο του ενός τοις εκατό του συνδυασμένου ετήσιου ΑΕΠ των € 14.900 δισεκατομμυρίων της Ε.Ε., και λιγότερο από το ήμισυ του ενός τοις εκατό των συνολικών δαπανών από τις είκοσι οκτώ κυβερνήσεις των κρατών μελών της.

Τελικά τι λείπει από αυτή την Ευρώπη του 2016? Τι συμβαίνει σε αυτό το πανευρωπαϊκό όνειρο ?

Λείπει η πολιτική ικανότητα της Ευρώπης, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, η ικανότητα για την αποτελεσματική ενοποιημένη απόφαση για ένα τόσο επείγον θέμα. Τα περισσότερα κράτη μέλη περιορίζονται από τους δημοσιονομικούς κανόνες της Ε.Ε., από το συνεχές τρέξιμο με τα μεγαλύτερα ελλείμματα και τη χρηματοδότησή τους, με την έκδοση νέου χρέους στις αγορές κεφαλαίων.

Ακόμα κι αν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έδινε ελπίδες στο Νταβός τον περασμένο Ιανουάριο, όταν μίλησε για ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ για την αντιμετώπιση της κρίσης της μετανάστευσης, επέμεινε επίσης ότι κάθε δαπάνη  θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από τα έσοδα και όχι με την προσθήκη στο υπάρχον δημόσιο χρέος.

Σκεφτείτε εδώ την  Ελλάδα, που η Ευρώπη έχει πειραματιστεί επάνω της με ότι βλακώδες και αντιοικονομικό μοντέλο υπήρχε για την διάσωσή της. Μία Ευρώπη ανίκανη, άβουλη, που κάλεσε εξωθεσμικό παράγοντα το ΔΝΤ για να “σώσει” την  Ελλάδα.

Η λύση έχει ως εξής, λαμβάνοντας ένα σχετικά νέο, κοινό ευρωπαϊκό χρέος, που θα υποστηρίζεται από την κοινή και εις ολόκληρον εγγύηση των μελών της Ε.Ε., αυτό όμως θα αυξήσει  τις υπάρχουσες ισχυρές αντιρρήσεις, ιδιαίτερα στην Γερμανία. Ακόμη και αν το χρέος ήταν περιορισμένο για την αντιμετώπιση της κρίσης της μετανάστευσης, η Γερμανία και άλλοι θα το δουν ως ένα επικίνδυνο προηγούμενο προς τη δημιουργία του χρέους που υποστηρίζεται από τα μέλη της Ε.Ε. συλλογικά, με τη Γερμανία υπεύθυνη για να επέμβει σε περίπτωση που άλλες χώρες δεν θα επιστρέψουν το μερίδιό τους στο χρέος. Το Βερολίνο έχει επιμελώς αποφύγει παρέχοντας ένα τέτοιο προηγούμενο σε ολόκληρη την κρίση του ευρώ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ερώτηση δεν έχει ακόμη τεθεί, πόσο μάλλον να εξεταστεί σοβαρά.

Το προηγούμενο με την δήθεν “οικονομική” διάσωσης της Ελλάδος, μας δείχνει ότι δεν θα γίνει δεκτό αυτό, ακόμα και αν ήταν να καταρρεύσει ολόκληρη η Ευρωζώνη .

Αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να αυξήσουν τα απαραίτητα κεφάλαια, χρησιμοποιώντας τις υπάρχουσες δομές της Ε.Ε.

Τα κράτη μέλη θα μπορούσαν να αυξήσουν π.χ.  τα νέα φορολογικά έσοδα, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν ό, τι χρειάζεται. Ωστόσο, η Ευρώπη δεν έχει την πολιτική ικανότητα να αυξήσει τα απαραίτητα ποσά που απαιτούνται στο χρόνο για να αναχαιτίσει την κρίση. Για έναν νέο φόρο που πρέπει να εκλαμβάνεται ως “δίκαιος”, θα πρέπει να επιβληθεί “δίκαια” σε ολόκληρη την Ε.Ε. Η σωστή και δίκαια ανακατανομή μεταξύ των μελών της Ε.Ε.  για μια τέτοια αύξηση φόρου θα χρειαστεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προτείνει νέα νομοθεσία που θα εγκριθεί με την ομόφωνη υποστήριξη όλων των μελών. Αυτό πιθανότατα θα αποτύχει, δεδομένου ότι θα δώσει σε κάθε χώρα το δικαίωμα να ασκήσει βέτο στον νέο φόρο. Αν θα μπορούσε να συναρμολογηθεί-οικοδομηθεί μια "συμμαχία των προθύμων" τουλάχιστον εννέα χωρών, (παραπάνω δεν το θεωρώ εφικτό) , η Επιτροπή θα μπορούσε να επιλέξει με «ενισχυμένη συνεργασία», την προσέγγιση που θα χρησιμοποιηθεί για τον νέο προτεινόμενο ευρωπαϊκό φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (ΦΧΣ). Η πρόσφατη εμπειρία με τον ΦΧΣ είναι ένας οδηγός, αλλά η διαδικασία αυτή θα πάρει μήνες για να ολοκληρωθεί. Μη ξεχνάμε τις αντιδράσεις για τον ΦΧΣ όπως της Βρετανίας που προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αλλά και αντιδράσεις από χώρες όπως η Μάλτα, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία.

Μια πιο πολλά υποσχόμενη εναλλακτική λύση θα ήταν να ανοίξει εκ νέου ένα Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το  οποίο θα καθορίζει μία ευρεία δημοσιονομική παράμετρο στην Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένων των ανώτατων ποσών που η Ε.Ε. μπορεί να διαθέσει σε διάφορους τομείς. Η προσεχής ενδιάμεση αναθεώρηση αυτού του προϋπολογισμού της Ε.Ε. προσφέρει την ευκαιρία να αυξήσει τη συμβολή του ΦΠΑ των κρατών μελών, και να ορίζει ότι ορισμένα από αυτά τα νέα αντληθέντα κεφάλαια, θα πρέπει να πάνε σε ένα ταμείο κρίσης των προσφύγων. Αυτό επίσης φαντάζει να είναι δύσκολο, αλλά προσφέρει την πιο ρεαλιστική πορεία προς τα εμπρός.

Θα είναι ζωτικής σημασίας, ωστόσο, θα πρέπει ένα μεγάλο μέρος της διαθέσιμης χρηματοδότησης να δοθεί πολύ γρήγορα. Κάνοντας μεγάλες αρχικές επενδύσεις οι οποίες θα βοηθήσουν αρχικά τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές, μακριά από την ξενοφοβία και την δυσφορία προς μία εποικοδομητική πολιτική,  που θα ωφελεί τους πρόσφυγες όσο και τις χώρες. 

Μακροπρόθεσμα, αυτό θα μειώσει το συνολικό ποσό των χρημάτων που θα πρέπει να καταβληθούν και να ανακάμψει από την κρίση των προσφύγων η Ευρώπη.

Από που θα αντληθούν επιπλέον κονδύλια; Πρέπει να αντληθούν για τη χρήση της ίδιας μέσω του προϋπολογισμού της. Η Ε.Ε. διαθέτει σήμερα ένα τριπλό-A αξιολόγησης-πιστοληπτικής ικανότητας που δεν αξιοποιείται επαρκώς, αυτό της επιτρέπει να δανείζεται στις κεφαλαιαγορές με πολύ ελκυστικούς όρους. Και με τα παγκόσμια επιτόκια κοντά στα ιστορικά χαμηλά επίπεδα, τώρα είναι μια ιδιαίτερα ευνοϊκή στιγμή για να αναλάβει ένα τέτοιο χρέος.

Για την αξιοποίηση του τριπλού-Α πιστοληπτικής ικανότητας, η ΕΕ έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι παρέχει δυνατά οικονομικά κίνητρα  για την ίδια την Ευρώπη. Τα σχετικά ποσά που χρειάζονται όπως περιγράφουμε  είναι αρκετά μεγάλα για να είναι μακροοικονομικής σημασίας, διότι θα δαπανηθούν σχεδόν αμέσως για να ασκήσουν ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Μια αναπτυσσόμενη οικονομία θα μπορέσει πολύ πιο εύκολα να απορροφήσει τους μετανάστες, είτε είναι πρόσφυγες είτε είναι μετανάστες, μια πρωτοβουλία της οικονομίας win-win.

Το ερώτημα που τίθεται είναι  πώς να χρησιμοποιηθεί το τριπλό-A της πιστωτικής της ΕΕ χωρίς να προκαλέσει τις αντιπολιτεύσεις, ιδιαίτερα στην Γερμανία;

Η πρώτη αντίδραση είναι να αναγνωρίσουμε ότι η Ε.Ε. αποτελεί ήδη ένα τριπλό-Α δανειοληπτικής ικανότητας  στις παγκόσμιες αγορές ομολόγων, μέσω των μηχανισμών σταθερότητας που δημιουργήθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης της Ευρωζώνης. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης έχει δοκιμάσει την δανειοληπτική της ικανότητα ίσως με κάποια αργοπορία αλλά το κατάφερε και βρήκε τα χρηματοοικονομικά μέσα (όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης, EFSM και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ΕΜΣ) μέσω των οποίων δανείστηκε  δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ με ευνοϊκούς όρους σε άμεσο και ενεστώτα χρόνο. 

Αυτό έγινε μόνο όταν οι ηγέτες της Ευρώπης αντιλήφθηκαν το μέγεθος του προβλήματος και πήραν τις πολιτικές αποφάσεις ώστε να δράσουν.

Θα μπορούσε λοιπόν ο ΕΜΧΣ να βοηθήσει με την προσφυγική κρίση?  

Πιστεύω ναι, και ο ΕΜΣ αλληλοσυμπληρώνοντας τις ανάγκες χρηματοδότησης του προσφυγικού.

Όμως αυτά τα ποσά που θα δοθούν σε χώρες όπως η Ελλάδα, Ιορδανία, Λίβανο, και στην  Τουρκία θα πρέπει να είναι επιχορηγήσεις και όχι δάνεια. Ειδικότερα στην Ελλάδα αυτά τα ποσά θα είναι μία πηγή άμεσης οικονομικής ανάπτυξης, θα επανέλθει η χώρα στον ρυθμό προ κρίσης και θα είναι σε θέση εξόδου από τα μνημόνια σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αφού θα τα δανειστεί η Ευρώπη αυτά τα χρήματα πως θα αποπληρωθούν, ειδικά την στιγμή που πρέπει να δοθούν ως επιχορήγηση?

Μα φυσικά με τους τρόπους που είπα πιο πάνω, ΦΠΑ κλπ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει οικοδομηθεί σε ουμανιστικές και δημοκρατικές αρχές. Οι ηγέτες της πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Δεν είναι η Ευρώπη σύλλογος ούτε σωματείο, πολλώ δε μάλλον μία αθλητική ομάδα, που όταν ένας παίκτης δεν μας κάνει τον διώχνουμε ή σπάμε το συμβόλαιο.

Δεν είναι αλλά ούτε και θα είναι συμμαχία στρατιωτική, που σκοπό έχει την επιβίωση των εντός συνόρων της και οι υπόλοιποι των εξωτερικών της ας πεθάνουν.

Η Ευρώπη είναι μία οικονομική-πολιτική οντότητα που για να “ζήσει” παράγει και εξάγει προϊόντα κατά κύριο λόγο έξω από τα “σύνορα” της.

Η εσωστρέφεια που επιδεικνύει σήμερα κρίνεται παγκόσμια, δημιουργεί αρνητισμό και αυτό θα επιφέρει αποστροφή στον έξω από τα σύνορά της, παγκόσμιο πληθυσμό.

Οι παγκόσμιες αλλαγές, η προσφυγική κρίση, η αστάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο, πιθανόν να επιφέρουν στους πολίτες της άμεση κατάρρευση, αν οι “Ηγέτες” της Ε.Ε. αφήσουν να πιστεύουν ότι εμείς είμαστε μια χαρά, έχουμε και τρώμε, ζούμε σε πολυτέλεια, οι άλλοι ας πεθάνουν, θα δούμε τι θα γίνει , είμαστε με λεφτά, θα το λύσουμε αργότερα.

Ο στρουθοκαμηλισμός της Ε.Ε. , η αμετροέπεια, η ισοπέδωση που συνεχίζεται ακόμα με την Ελλάδα και ο συνεχής εξευτελισμός της, δείχνει στο παγκόσμιο σκηνικό ότι η Ευρώπη είναι μία περίεργη ένωση, με περίεργο προσανατολισμό. Είδαμε ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν αυξηθεί, η καρδιά της Ευρώπης έχει υποστεί “εμφράγματα” , αν συνεχιστεί η πολιτική του “τοκογλύφου” απέναντι στα κράτη - μέλη της, αλλά και η πολιτική της παρωπίδας στο προσφυγικό, τότε πολύ φοβάμαι ότι η κατάρρευση θα είναι σε λιγότερο από διετία.

Η Ελλάδα ακόμα μία φορά είναι ο “φράχτης”, το “πειραματόζωο” της Ευρώπης, συνεχίζει το σκληρό βόρειο μπλοκ να χρησιμοποιεί την χώρα μας για ασπίδα σωτηρίας του, παγίδευσε με συντεχνία χιλιάδες πρόσφυγες εδώ. Θεωρεί ότι οι Έλληνες αντέχουν να λύσουν μόνοι τους το πρόβλημα του προσφυγικού, που είναι δημιουργία των ίδιων των Ευρωπαίων.

Οι πρόσφυγες ήρθαν εδώ μέσω της “συντεχνίας” της ανατολής, αφού ήσαν και είναι πηγή εκμετάλλευσης , οι ίδιες οι χώρες της Μέσης ανατολής αλλά και η γείτονος είχαν συνειδητοποιήσει ότι το κόστος τους προσφυγικού είναι για αυτούς δυσβάστακτο. Τι περίμενε η Ευρώπη να κάνουν? Να τους κρατήσουν? Πως?

Άρα “επέτρεψαν” στους διακινητές την λαθρομεταφορά, αλλά και έθεσαν σε κίνδυνο όλους αυτούς τους ανθρώπους ,γιατί δεν μπορούσαν να τους συντηρήσουν, δεν γινόταν να τους θρέψουν, δεν είχαν τις υποδομές, παιδεία, υγεία, εγκαταστάσεις κλπ.

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τις συμπεριφορές αυτές, αλλά είμαι Νομικός, Διεθνολόγος  και έχω την άποψη-αντίληψη ότι ο “γίγαντας” Ευρώπη και τα δυνατά - ισχυρά μυαλά της, όπως ο Σόιμπλε κλποι ήξεραν, είχαν προβλέψει τι θα έκαναν οι χώρες της μέσης ανατολής ή από όπου και αν περνούσαν τα κύματα της προσφυγιάς. Οράτε τις αιτήσεις αυτών των ανθρώπων, θέλουν να πάνε σε χώρες τις Ευρώπης π.χ. Γερμανία κλπ γιατί? Διότι εκεί έχουν συγγενείς, είναι πρόδηλο, αυτονόητο, αναμενόμενο ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και σε μόνιμη βάση εδώ και δεκαετία.

Η εύκολη λύση? Τα βάζουμε με την Ελλάδα, γιατί? διότι τους “δέχτηκε”? τους έδωσε άσυλο? δεν ερμήνευσε καλά τις συνθήκες Δουβλίνο ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά ,οκτώ, δεκαπέντε ...εκατό κλπ? 

Μα τι λέμε τώρα? Είχε η Ελλάδα την  δυνατότητα ή τα οικονομικά μέσα ή βοηθήθηκε να έχει την υποδομή ως χώρα με εξωτερικά σύνορά? 

Τι νομίζει κάποιος ότι η διάγνωση και η διαδικασία ασύλου χιλιάδων δεκάδων που δεν μπορεί ολόκληρη Ευρώπη να λύσει να το κάνει η χώρα των 10 εκατομμυρίων? , που με τα μνημόνια την έχουν διαλύσει? που το 60% του Ελληνικού Λαού έχει χάσει το 80% του κατά κεφαλήν εισοδήματος του? Που ήδη χιλιάδες Έλληνες έχουν φύγει από το 2010 μετανάστες? Ζητούν από το πειραματόζωο τους, να σώσει την βόλεψη τους?

Κοιτάξτε η Ευρώπη έχει πρόβλημα με το προσφυγικό πολύ μεγάλο, μεγαλύτερο από την οικονομική κρίση όπου έπαιζαν με τα κομπιουτεράκια και με τους αριθμούς. 

Μεγαλύτερο από το να παίζει ρώσικη ρουλέτα με τα μνημόνια και τις αξιολογήσεις ( που συνεχίζει να το κάνει και αυτή την στιγμή που γράφω το παρόν).

Οι Έλληνες άντεξαν γιατί είχαν υποδομή και συνεχίζουν να αντέχουν, αλλά σε κάθε περίπτωση άντεξαν γιατί ήταν κατά 50% δικό μας πρόβλημα. 

Ίσως να  αντέξουν όσο μπορούν και τώρα με το προσφυγικό, αλλά όχι στον βαθμό για την διάσωση της καλοπέρασης κάποιων κύκλων της βόρειας Ευρώπης. 

Με την Ανθρωπιά δεν παίζεις, δεν είναι η ψυχή των αθώων παιδιών, μανάδων κλπ πεδίο πολιτικής, ούτε δασκάλου και μαθητή.

Δεν είναι πεδίο για Γιουρογκρούπια ώστε να κάνουμε διαγωνισμό καλύτερου οικονομολόγου.

Το πρόβλημα αυτό θα ερχόταν, η ιστορία μας διδάσκει, ας ανοίξει η Ευρώπη τα μάτια και ας δράσει γρήγορα. 

Ο φράχτης στην Ειδομένη τι θα κρατήσει? θα βάλλουν στρατό να κάνει τι? να σκοτώσει?

Η Ευρώπη έχει νομικό προηγούμενο και δεδικασμένο ώστε να φτιάξει το νομικό καθεστώς , το πολιτικό σχεδιάγραμμα αλλά και το οικονομικό υπόβαθρο για την προσφυγική κρίση.

Δεν θα γίνει η Ελλάδα :

“Ellis Island, 

το νησί των δακρύων και του φόβου”

Θα θυμίσω στην Ε.Ε. ότι από το 1892, το Ellis Island, όταν και ξεκίνησε η λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών και συνέχισε μέχρι το 1954, πέρασαν από αυτό 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ, επίσης έναν τουλάχιστον πρόγονό του στο νησί Ellis.

Η Ελλάδα δεν θα γίνει , δεν το επιθυμεί ούτε και έχει αυτή την δυνατότητα , αλλά ούτε και έχει αυτή την περίεργη αντίληψη ο Ελληνικός Λαός για την προσφυγιά και τον κατατρεγμό.

Η Ευρώπη , η Ε.Ε. ας αναλάβει τις ευθύνες που τις αναλογούν, όλοι κρινόμαστε και η ιστορία καταγράφει.