η κρατούσα στο δίκαιο Αρχή : "το εξ αρχής άκυρον - ανίσχυρον - δεν ισχυροποιείται"

 Βάζω αυτή την Νομολογία από το Νομικό Βήμα, αν και του 1980, διότι  αναφέρει την Αρχή :

 "το εξ αρχής άκυρον - ανίσχυρον - δεν ισχυροποιείται" 

κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό για το δικαιϊκό μας σύστημα.

άλλες πρόσφατες αποφάσεις που αναφέρουν στο σκεπτικό τους την εν λόγω απόφαση 

είναι :
511/2012 Ειρ. Θεσαλλ., 150/2009 ΜΠΡ Χαλκιδ., 1750/2008 ΠΠΡ Πειρ., 1120/2008 ΜΠΡ Αθ.

πηγή : ΝοΒ/1980, 1482 , Έτος 28ο,

Πολιτική δικονομία. Κατάσχεση. Ανατροπή της κατασχέσεως λόγω παρόδου έτους από την επιβολή της. Η ανατροπή δεν επέρχεται αυτοδικαίως αλλά απαιτείται απόφαση που να διατάζει τη διαγραφή. Εγγραφή δεύτερης κατάσχεσης. Άκυρη η δεύτερη κατάσχεση. Η ανατροπή της πρώτης κατάσχεσης δεν ισχυροποιεί την αρχικά άκυρη δεύτερη κατάσχεση.

Αριθ. 206/1980 Τμ. Α` Α.Π.

Προεδρεύων ο κ. NIK. ΧΡΙΣΤΟΥΛΑΣ

 αντιπρόεδρος Εισηγητής ο κ. NIK. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ αρεοπαγίτης 

Δικηγόρος ο κ. Θεμ. Παπαγεωργίου, 

ερήμην αναιρεσιβλήτου.

   Επειδή, εκ των συνδεδυασμένων διατάξεων των άρθρ. 997 § 5 και 1019 § 1 ΚΠολΔ σαφώς συνάγεται ότι εάν από της επιβολής αναγκαστικής κατασχέσεως επί ακινήτου παρήλθεν έτος χωρίς να επακολούθηση πλειστηριασμός ή εξάμηνον από του πλειστηριασμού χωρίς να χωρήση εντός του εξαμήνου αναπλειστηριασμός, η αναγκαστική κατάσχεσις ανατρέπεται από της εκδόσεως της κηρυξάσης την ανατροπή δικαστικής αποφάσεως. Η πάροδος εκατέρας των ως άνω προθεσμιών, δημιουργεί λόγον ανατροπής της κατασχέσεως, ήτις όμως ανατροπή, δεν επέρχεται αυτοδικαίως δια μόνης της παρόδου των ως άνω, κατά περίπτωσιν, προθεσμιών, αλλ` από και δια της εκδόσεως της διαληφθείσης αποφάσεως, ούσης φύσεως διαπλαστικής, αφ` ης η κατάσχεσις θεωρείται μηδέποτε επιβληθείσα. Εντεύθεν παρέπεται ότι η ακυρότης της επί του αυτού ακινήτου τυχόν επιβληθείσης παρ` άλλου δανειστού νέας αναγκαστικής κατασχέσεως, απαγγελλομένη ρητώς δια της διατάξεως της § 5 του άρθρ. 997 ΚΠολΔ, δεν αίρεται αυτοδικαίως δια της παρόδου εκάστης, κατά περίπτωσιν, των προδιαληφθεισών προθεσμιών. Οθεν, η πληττομένη απόφασις, εις τοιαύτην κρίσιν αχθείσα, επικυρώσασα την πρωτόδικον απόφασιν, μετ` απόρριψιν του πρώτου λόγου της εφέσεως του αναιρεσείοντος, δι` ης αποφάσεως εκηρύχθη άκυρος η μεταγενέστερα του έτους 1975 κατάσχεσις, επί τη υπάρξει εγκύρου προγενεστέρας τοιαύτης, έκρινε συμφώνως προς τας προπαρατεθείσας δικονομικάς διατάξεις, νομίμως κηρύξασα την ως άνω ακυρότητα, ο δε αντίθετος πρώτος λόγος αναιρέσεως εκ του άρθρ. 559 αριθμ. 14 ΚΠολΔ, καθ` ον η αναιρεσιβαλλομένη υπ` αριθμ. 164/1977 απόφασις του Εφετείου Κρήτης "παρά τον νόμον εκήρυξε την ακυρότητα της ως άνω νεωτέρας του έτους 1975 κατασχέσεως, εφ` όσον κατά τον χρόνον της επιβολής της μεταγενέστερος ταύτης κατασχέσεως 17 Ιουλίου 1975-, η αρχική κατάσχεσις η επιβληθείσα την 17 Αυγούστου 1973 υπέκειτο εις ανατροπήν, αυτοδικαίως χωρήσασαν, λόγω παρελεύσεως ενός έτους από της επιβολής της χωρίς να επακολουθήση πλειστηριασμός", είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.

   Επειδή, ούτε εκ των εν τη ηγουμένη σκέψει διαληφθεισών συνδεδυασμένων δικονομικών διατάξεων, ούτε εξ άλλης διατάξεως νόμου προκύπτει ότι, η διαγραφή εκ των βιβλίων κατασχέσεων της επιβληθείσης πρώτης κατασχέσεως, η γενομένη - διαγραφή - μετά την εγγραφήν εις τα βιβλία κατασχέσεων δευτέρας παρ` άλλου δανειστού επιβληθείσης επί του αυτού ακινήτου κατασχέσεως, της τελευταίας ταύτης ούσης ακύρου, ως εν τη ηγουμένη σκέψει ελέχθη, κατά τας διατάξεις των άρθρ. 997 § 5 και 1019 ΚΠολΔ, επιφέρει την αναδρομικήν ισχυροποίησιν της δευτέρας ταύτης, αρχήθεν ακύρου κατασχέσεως, εν όψει της εν τω δικαίω παγίως κρατούσης αρχής, καθ` ην, το εξ αρχής άκυρον - ανίσχυρον - δεν ισχυροποιείται, άνευ μάλιστα δικαστικής αποφάσεως διατασσούσης την εκ των βιβλίων διαγραφήν της πρώτης κατασχέσεως, υπό τας προϋποθέσεις του άρθρ. 1019 ΚΠολΔ. Οθεν, τα αυτά δεχθείσα η προσβαλλομένη απόφασις, υπό διάφορον εν τινι μέτρω αιτιολογίαν, συννόμως, κατ` εφαρμογήν των προδιαληφθεισών δικονομικών διατάξεων, εκήρυξε την ακυρότητα της δευτέρας αναγκαστικής κατασχέσεως, ως εκ της υπάρξεως προγενεστέρας τοιαύτης, απορρίψασα τον επί οψιγενούς ισχυρισμού θεμελιούμενον δεύτερον λόγον της εφέσεως, ο δε περί του εναντίου δεύτερος λόγος αναιρέσεως, εκ του άρθρ. 559 αριθμ. 14 αυτού Κώδικος, καθ` ον, η αναιρεσιβαλλομένη ως άνω απόφασις "παρά τον νόμον εκήρυξε την ακυρότητα της ως άνω νεωτέρας κατασχέσεως του έτους 1975, διότι μετ` αυτήν, κατά την 19ην Απριλίου 1976, εχώρησεν άρσις και διαγραφή εκ των βιβλίων κατασχέσεων της πρώτης του έτους 1973 κατασχέσεως του λόγου και του τρόπου διαγραφής όντος αδιάφορου", είναι απορριπτέος ως αβάσιμος και εντεύθεν η αίτησις αναιρέσεως εν τω συνόλω της. - (Επικυρώνει την ΕφΚρ. 164/1977)